Osteopathie is een geneeswijze die ruim 100 jaar geleden ontwikkeld is door Andrew Taylor Still. Deze Amerikaanse arts combineerde zijn medische kennis met zijn eigen nieuwe inzichten. Het is een therapie die naar het lichaam als geheel kijkt en dus niet alleen naar een lokaal probleem. Een probleem dat zich op één plek vertoont kan ergens anders in het lichaam veroorzaakt worden. Een osteopaat probeert dan ook oorzakelijke verbanden te vinden, om zo vooral de oorzaak te behandelen.

Tijdens een behandeling werkt een osteopaat op drie verschillende systemen in het lichaam. Het pariëtaal, visceraal en craniosacraal systeem. Oftewel het bewegingsapparaat, de interne organen en de structuren van de schedel, hersenvocht, hersenvliezen en heiligbeen. De drie systemen kunnen niet los van elkaar gezien worden, het lichaam is immers één geheel. Alles is met elkaar verbonden en heeft dus invloed op elkaar.  

Door los te maken wat los hoort te zitten wordt de normale aansturing vanuit het zenuwstelsel meer mogelijk gemaakt, verbetert de doorbloeding en wordt het lichaam gestimuleerd om zichzelf te herstellen en zijn balans weer te vinden. Een lichaam dat vrij is van beperkingen kan optimaal presteren en zal minder blessuregevoelig zijn.

Een blokkade is een toestand waarbij de beweging van een gewricht in één of meerdere richtingen verloren is gegaan. Het begrip “blokkade” is relatief, omdat er altijd een gedeeltelijke beweging blijft bestaan. De blokkade wordt in stand gehouden door spanning van de omringende spieren en (bind)weefsels. Vanuit de osteopathie gezien ontstaan problemen vooral als een gevolg van blokkades in de wervelkolom.

Zolang het lichaam kan compenseren zijn er geen duidelijke klachten merkbaar. Vaak is er een aanleiding voor het ontstaan van de klachten. Bijvoorbeeld een val of een andere plotselinge gebeurtenis. Dit wordt dan als oorzaak aangewezen, maar de blokkade was al een onderliggende factor. Als de compensatie niet meer toereikend is, komen de klachten. Een blokkade in de wervelkolom kan ook ontstaan vanuit een afwijkende functie van de organen. 

Als er een keten van blokkades in de wervelkolom is ontstaan, dan kan dit een neurologische ontregeling geven: dus een verandering in het functioneren van de aansturing vanuit het zenuwstelsel. Dit verstoort weer het functioneren en de doorbloeding van weefsels en organen. Weefsel heeft doorbloeding nodig om te kunnen functioneren. Zo kan een blokkade gekoppeld worden aan een minder goed kunnen functioneren van allerlei weefsels.

Een dierfysiotherapeut behandelt problemen met het bewegingsapparaat en kan hierbij verschillende technieken gebruiken, zoals massage, rekken, mobilisatie en oefentherapie. De focus ligt op de zachtere delen van het bewegingsapparaat, zoals spieren, pezen en banden. 

Een manueel therapeut richt zich meer op het skelet, dus de "hardere" delen van het beweginsapparaat. De manueeltherapeut past specifieke technieken toe: mobilisaties en manipulaties. Bij mobilisaties wordt door zacht trekken of duwen tegen de lichaamsdelen de beweeglijkheid vergroot. Manipulaties zijn gedoseerde ‘impulstechnieken’.

Een chiropractor houdt zich bezig met het opsporen van deze verstoringen / blokkades in het bewegingsapparaat (wervelkolom en gewrichten van de benen). De behandeling bestaat uit het corrigeren van deze blokkades door middel van een manipulatie.

Een masseur masseert de spieren van paarden. Dit helpt bij het verbeteren van de doorbloeding en het verlichten van spierpijn.

Zoals te lezen is, is er dus een overlap in de verschillende disciplines. Een osteopaat richt zich ook op het bewegingsapparaat, maar ook op de organen (visceraal) en de structuren binnen de schedel en rond het ruggenmerg (cranio-sacraal). 

De redenen om een osteopaat voor uw paard of pony in te schakelen kunnen ver uiteenlopen. Een simpele indicatie zou kunnen zijn dat u tijdens het rijden merkt dat een oefening of beweging minder makkelijk gaat.

Hieronder leest u nog meer voorbeelden:

• Eén moeilijke kant met rijden
• Moeite met buigen
• Moeite met zijgangen
• Moeite met overgangen
• Problemen met (aan)galopperen
• Wegrennen voor het been
• Moeite met het onderbrengen van de achterhand
• Bokken/steigeren/slaan/weigeren 
• Onregelmatig lopen/kreupelheden (acute of ernstige kreupelheden uitgezonderd)
• Op de sprong afstormen/wegrennen na de sprong
• Te vlakke sprong (springen zonder ruggebruik)
• Scheef dragen van de staart
• Rug wegdrukken
• Vastpakken van het bit of juist de tong over het bit heen gooien
• Niet stilstaan met opstappen
• Problemen met opzadelen en/of singelnijd
• Kopschuwheid
• Extreem nerveus of juist apathisch gedrag vertonen
• Moeite met stil staan bij de hoefsmid
• Nijd tijdens poetsen/zadelen/aansingelen of de rug wegdrukken
• Hengstigheidsproblemen 
• Maag- of darmklachten
• Vachtproblemen, doffe vacht, problemen met verharen
• Huidproblemen, terugkerende mok, slechte wondgenezing
• Slechte conditie (ondanks trainen)
• Eén of meerdere dikke benen

Uitgezonderd zijn acute problemen, zoals ernstige kreupelheid, koliek, etc. Dan is het verstandig eerst een afspraak te maken met uw dierenarts.

Ja, dat kan zeker. Een verminderde beweeglijkheid of blokkade hoeft niet meteen klachten te geven. Toch kan het paard er wel last van hebben en ook gaan compenseren. Door bijvoorbeeld 1-4x per jaar preventief te behandelen kan voorkomen worden dat uw paard in de toekomst wel klachten gaat krijgen die door deze blokkades veroorzaakt zijn. 

Het is beter de behandeling uit te stellen bij:

• Acute koliek
• Acute kreupelheden
• Acute peesproblemen
• Direct na een trauma/val/vastliggen/etc.
• De eerste 3 maanden van de dracht
• De laatste maand van de dracht

Het is belangrijk dat eventuele kneuzingen en andere grote verwondingen eerst hersteld zijn. Bij twijfel kunt u ook eerst overleggen met uw dierenarts. 

Het kan zijn dat ik tijdens het onderzoek dingen tegenkom waarbij het belangrijk is dat het paard eerst door een dierenarts wordt nagekeken. Het is van belang om bij aanvang van het onderzoek eventuele gebruikte medicatie en voorgaande blessures te vermelden.